मनस्वामीनी

वैदर्भीय जन्मभुमी
पुण्य वासिनी
स्मरतो तिला प्रत्येक क्षणी
रुप तिचे लोभसवाणी
सुंदर लोचनी
जगताची नारायणी
माझी मनस्वामीनी! १

रुपगर्विता मोहकदेहा,
साष्टांग तुला बघताच समया
डौल चालीची तु मॄगया
स्तब्ध झाली माझी काया!!२

तुच रती तुच मेनका
सौंदर्याची तु ऐश्वर्या
पावन हो तु आता
भक्त मी तुझा केविलवाणा
दया कर ये करुणा करा !!!३

मुन्ना the real deva

मुन्ना दि रिअल देवा
टायट्ल वाचल्यावर वाटत असेल कि एखाद्या हिन्दी पिक्चर तर नाही। पण नाही हि गोष्ट आहे एका खऱ्या खुऱ्या मुन्नाची आणि त्याच्या प्रेमाची... खरं म्हणजे माझी त्याची ओळख कशी झाली किंवा कशी पटली मला आठवत नाही. तो माझ्या वयाचा, घर जवळच असल्यामुळे घरच्यांची ओळख नतंर शालेय मैत्री आणि जीवनात दोस्ती...

त्याची लक्षणं वेगळी कपडे टि शर्ट तेही दुबईवरुन आणलेली, काकाबरोबर चित्रपट पाहणे, शाळेत गॅदरिगं दरवर्षी भाग घे, वकृत्व स्पर्धा, समुहगान, खेळ नाही-नाही ते सर्व काही. खरं तर चौथीपर्यतं याला "र" सुद्धा उच्चारता येत नव्हते. पण बोबड्या बोलण्यानी त्याची स्टेज डेअरिग कमी झाली नव्हती. आणि हो आमची एक मैत्रीण होती. प्रीति! आम्ही तिघंचौघ एकत्र शाळेत जात होतो, अभ्यास,शाळा,खेळ,भाडणं सर्व एकत्र. बालपण संपल आणि आता दहावी... अभ्यास जोरावर. प्रीति आणि मी एकत्र अभ्यास करायचो, पण हा स्टेज शो, स्पर्धा,आर.एस.पी सर्व काही पण अभ्यास काही नाही. एकदा मी आणि प्रीतिने त्याला फ़ैलावर घेतल पैजं लावली त्याला म्हटंल ७०% मार्क मिळवायचे, पठठया म्हणाला बोनस म्हणून तुमच्या दोघांचे दोन टक्के जास्तीचे आणतो. आणि खरंच त्याला ७२%, मला ८४% आणि प्रीतिला ८५%.

सुट्टीत आराम झाला होता, सर्व ठीक चाललं होते. हा कोणच्यातरी लग्नाला जाऊन आला आणि माझ्या पुढ्यात येऊन म्हणाला मला प्रीतिशी लग्न करायचे आहे.

मी म्हटलं आपल वय काय, शिक्षण, करिअर पुढे आयुष्य पडल आहे ते बघायच की हे खुळ। तो जिद्दिला पेटला म्हणुन मी म्हटलं," १२वी करु मग काय ते बघु. हा त्याला पण तयार. यथा अवकाश १२वी झाली. तिघं १२वी सायन्स झालो. प्रीतिला ८२% मला ८०% ह्याला मात्र ७२%.

आम्ही कोणी इंजिनीअरिगम, कोणी मेडिकल, कोणी बी.एस्सीचे फ़ॉ‘र्म आणले. ह्या बहाद्दराने अपॉइन्टमेन्ट लेटर आणले, म्हटला," मला शिक्षणाचा कटांळा, कामाला लागतो. तसा हा जात्याचा हुशार, पण आळशी आहो काही लिहायचे झाले तरी अक्षर म्हणजे... या बाबतीत गाधींजीच माझं सख्य आहे. सत्य, आहिसां प्रिय आणि दोघाचं अक्षर सारखं. मी म्ह्टलं निदान डिप्लोमा तरी कर, पुढे नौकरी तरी मिळेल. पण नाही, जिद्दि म्हणाला," दोन वर्षे नौकरी लगेच छोकरी..." मी आणि प्रीतिने इजीनिअरिगला प्रवेश घेतला. प्रीतिचे २ वर्ष चांगले गेले, पण ३ वर्षी पैशाचा प्रश्न आला. वडिलांना रिटायरमेन्ट घ्यावी लागली होती त्याला २ वर्ष झाली होती. पुढच शिक्षण होईल का नाही? अशी शक्यता निर्माण झाली. पण तो प्रश्न सुटला....

आणि ह्याचे चागंल्या कपंनीत ट्रेनिगं झाले, नोकरी झाली पण काम कराव वाटलं म्हणुन पुढे ओळखीने वर्कशॉपमध्ये पार्टनरशीपने सुरु केली. चागंला कमवता झाला - गाडीमध्ये फ़िरायला लागला. कधी प्रीतिला पण घेऊन यायचा. आता आम्ही ४ वर्षाला होतो. एकदा चेष्टेने त्याला म्हटले, " ६ वर्षापुर्वी बोलला ते विसरला का ? तर सेन्टीमेन्टल होऊन म्हटलां,

"स्वत:च्या स्वप्नासाठी सर्व जगतात, दुसऱ्याच्या स्वप्नासाठी जगण्याची मजा काही और आहे..."

मला काही कळले नाही। नेहमी कोड्यात बोलायची सवय होती. कधी म्हणायचा माझी जी असेल, तिच रुप कसे का असेना पण डोळे स्वप्नाळु असतील. आणि नाव माझ्या नावातचं तिच नाव असेल. म्हटल हो बाबा हो...

इजीनिअरिग झाले, आता नौकरी! ह्याला म्हटलो तर ३-४ कपनींचे फ़ॉर्म ठेवले. प्रीतिला म्ह्टला, "चागल्यां सॉफ़्टवेअर क्षेत्रात जा. योगायोगाने मी आणि प्रीति एकाच ठिकाणी, सॉफ़्टवेअर डेव्हलपमेन्ट. एकदा ह्याला सायबर कॅफ़ेमध्ये घेऊन गेलो. ई-मेल आय.डी काडून दिला. तिघं एकमेकाना मेल करायचो. एक वर्षचे ट्रेनिगं सपंले. आता पुढे काय? प्रीति म्हटली ’पुढे शिकायचे’ मी म्हटलं ’आता नौकरी.’ ह्याचा धदां पण वाढला. पण अचानक म्हटलां,’ तुम्ही लोकानीं कॉलेज लाईफ़ इन्जॉय केले मी पण करणार. पार्टटाईमचा फ़ॉर्म हजर १ ऑगस्टला सुरु.

प्रीतिला कपंनीने प्रायोजक केले २ वर्ष जर्मनीला जायची संधी मिळणार होती. फ़क्त जायची आणि तिथं राहयची सोय करायची होती. ह्याने एक दिवस पासपोर्ट फ़ॉर्म आणले. तिघांनी ते भरले. त्याला विचारले,’त्याला काय करायचा पासपोर्ट. मी फ़िरायला जाणार. जिद्दी होताच तो. पण एका झटक्यात सर्व धंदा आवरला आणि कॉलेजला जाऊ लागला. प्रीतिची जायची वेळ झाली, आम्ही तिघं तिचे आई-वडिल मुंबईला गेलो. तिला एकटीला निरोप दिला. मला कॉफ़ी हाऊस मध्ये नेले म्हटलां,’बघ, तुला चॉकलेट दिले. मला नाही दिले आणि मी पण आईसक्रिम नाही दिले.’ मी म्हटले,’ लॉजिक सागं.’

" आपल्याला ज्याच्यापासुन वेगळे होवयाचे नसते, त्याला चॉकलेट- आईसक्रिम देत नाहीत."

आणि खरचं त्यानं प्रीतिने चॉकलेट आईसक्रिम खाल्ल नव्हते...

वर्ष सरलम. प्रीति एकदा येऊन गेली. दहा दिवस ढमाल केली. पुन्हा तिला सोडायला गेलो,पण यावेळेस प्रीतिचा मुड वेगळा होता. मला वाटलं पुन्हा जाव लागत आहे म्हणुन वाईट वाटत असेल. आमचे मेल चालुच होते. हा इंटरनॅशनल कॉल लावायचा. आणि हो ई-मेल पण बघायचा.

...आणि एक दिवस. आयुष्यातला तो दिवस मी कधी विसरणार नाही. आपल्याला वाटतं असतं कि एखाद्या बददल सर्व माहिती आहे, पण खरचं आपल्याला सर्व माहिती नसते.

मी आपला नेहमीप्रमाणे ई-मेल पाहत होतो. प्रीतिचा मेल आला, वाचू लागलो, आज मात्र शब्दांचे अर्थ काही करून लागत नव्ह्ते.

मेलमध्ये प्रीतिने सविस्तर अगदी सर्व सगळं लिहिले होते. अगदी दहावी, बारावी, कॉलेज, कपनीं, जर्मनीला जाणे सर्व काही.

दहावीला मला जेव्हा हा म्हटला होता, त्या दिवशी तिला विचारलं होते. तेव्हा चेष्टेने प्रीति नतंर बघु म्हटली होती.

बारावीला पुन्हा ह्याने विचारलं ती म्हणाली,’मला दोन्ही वर्षी चागंले मार्क आहेत. मी आयुष्यात काही करु इच्छिते.’

हा म्हटला,’दोघं करियर निवडु, पण नेमकी तिच्या वडिलांची रिटायर्डमेन्ट झाली. याने परस्पर नौकरीचा निर्णय घेतला. ह्याला माहिती होते दोन वर्षासाठी फ़िची रक्कम उपलब्ध आहे. पुन्हा तिच्या शिक्षणाला मदत करायची आणि हे तिला मान्य होते. तिचं पुर्ण शिक्षण, कपंनीमधले ट्रेनिगं, पासपोर्ट, जर्मनीमधला दोन वर्षाचा खर्च याने पार्टनरशीप तोडुन पैसा उभा केला होता. फ़क्त एक कारणासाठी ‘ स्वप्नाळू डोळे‘

पण नियतीचा डाव काही वेगळा होता. प्रीतिचा एक सिनीयर एक वर्षानतंर जर्मनीला जाऊन मिळाला. दोघाचं प्रेम जमलं.....

येथे हा या विश्वासावर, कि ती वापस येईल। आपल शिक्षण पुर्ण होईल आणि नविन आयुष्य सुरु करता यईल...

प्रीतिने ई-मेल मध्ये लिहीले होते कि जर्मनीतील कपंनीने त्यांना तिथे ऑफ़र दिली आणि तिकडचं ते दोघं राहणार होते. एकदा आईला घेऊन जायला फ़क्त येणार आहे.

फ़्लाईटची वेळ झाली होती, पण प्रीति आली नाही. त्याचं मुंबईत काही काम होते, त्यामुळे आम्ही दोघं दोन दिवस थांबलो आणि वापस आलो. तर मला धक्काच बसला. प्रीति येऊन गेली होती, दोन दिवस राहिली आमची विचारपुस केली. मी म्ह्टलं कि ह्याच्या मोबईलवर फ़ोन का नाही केला? ती आता निघुन गेली होती पुन्हा न येण्यासाठी...

मला आता कळेना ह्याच्यासमोर विषय कसा काढावा? तर हा निवातं. मला एक दिवस कॉफ़ी प्यायला घेऊन गेला. हातात कागद दिला, बघतो तर मला आलेल्या प्रीतिच्या ई-मेलची कॉपी. मी तर चक्रावलो.

त्याला विचारले,’ तुझ्याजवळ कशी काय?’ त्याने खाली दाखवले कि प्रीतिने सी.सी. मध्ये त्याला केला होता. ती विसरली होती, नेहमीप्रमाणे मेल केला गेला होता.

आता तो जे सागंत होता ते धक्कादायक होते, मला मुद्दाम विमानतळावर उशीरा नेलं होते. दोन दिवस थांबुन मला पुढे पाठवले होते आणि स्वत: प्रीतिला जाताना पाहत राहिला...

कधी कधी जातो एअरपोर्टवर, पण प्रीति काय येणार नाही हे माहिती असून...
आणि त्याच खरं नाव सागांयच ,

"प्रतिक-प्रीति"

त्याच्या म्हणण्यानुसार त्याच्या नावात तिचं नाव होते, पण नशीबात नव्हती...!’
देवाजवळ एकचं मागणं आहे, ’ह्याला स्वप्नाळू डोळ्याचीं मिळु दे। ह्याच कल्याण होऊ दे......

याद तो आयेगी...!

अतिंम पथ पे चलने से पहले,
याद तो आयेगी तुम्हे भुलने से पहले!

वो गली, वो चौराहो को,
वो कली, उन बहारों को,
सजोंये थे जो ख्वाबो को,
उन सबको तुटने से पहले!!१
याद तो आयेगी...

मिलके जो खाई थी उन कसमो को,
साथ निभानेवाले हर रिश्तों को,
छोडके जाओगी जब तुम हम सबको,
मुडके देखोगी हमे आगे जाने से पहले!२
याद तो आयेगी...

साथ बिताये उन लम्हो को।
गम के उन पलो को,
दो आंसु झलकेगें गालो पे,
आने वाली खुशी से पहले,
हर कली के खिलने से पहले!३


अतिंम पथ पे चलने से पहले,
याद तो आयेगी तुम्हे भुलने से पहले!

न समजे...!

न समजे तुला
न समजे मला
हे प्रेम झाले
कधी कुणा...!1

बावरणे कधी
हसने कधी
मध्येच कधी
सावरने कधी
न कळले मला
न कळले तुला
हे प्रेम झाले
कधी कुणा...!२

सहज निरागस
नयन तुझे
शमवी ना
माझी मृगतृष्णा
ना उमजे मला
ना उमजे तुला
हे प्रेम झाले
कधी कुणा...!३

ॠतु हिरवा
हवेत गारवा
एक तुझा
सहवास हवा
न जमले तुला
न जमले मला
हे प्रेम झाले
कधी कुणा...!४

हाय रे मेरी किस्मत...!

हाय रे मेरी किस्मत
उसने पलट के भी नहि देखा...!

टि-शर्ट उतार के देखा,
धोती पहन के देखापर हाय..!१!

गॉगल पहन के देखा,
चष्मा उतार के देखापर हाय..!२!

पढाई कर के देखा,
फ़ेल होके देखापर हाय..!३!

झुल्फ़े बढाके देखा,
मुँछ मुंडाके देखापर हाय..!४!

सायकल चलाके देखा,
गाडी मे बैठ कर देखापर हाय..!५!

पलके झुकाके देखा,
नजर उठाके देखापर हाय..!६!

फ़िर मैंने दुसरी को देखा,
पर हाय रे मेरी किस्मत,
उसने अब के बार देखा,
एक नहि बार बार देखा,
बार बार नहि लगातार देखा
और कहा,
"तुमने दुसरी को क्यों देखा?"
अब यह आलम हे,
हम एक दुजे को देखते हे!
और दुनिया हमे देखती है...

बोला...

बोला... बोला... बोला... बोला...
कुठल्याही भाषेत बोला...
कुठेही बोला...
भाषेचा आकार नाही
जागेचे बंधन नाही
फ़क्त बोला...१

सल्लुशी बोला...
संजुशी बोला...
सचिनशी बोला...
सौरभशी बोला...
शरदशी बोला...
लालुशी बोला...
दादाशी बोला...
ताईशी बोला...
भाईशी बोला...
अण्णांशी बोला.
..आबांशी बोला...
कोणाशी ही बोला...
फ़क्त तुम्ही बोला...२

बी.एस.एन.एल वरुन बोला...
एअरटेल वरुन बोला...
आयडिया वरुन बोला...
हच वरुन बोला...
टाटा वरुन बोला...
रिलायन्स वरुन बोला...
ते अब्जानी कमवतील
तुम्ही करोडोत बोला...३

आनंदानी बोला...
दु:खात बोला...
सुखात बोला...
निराशेत बोला...
आशेत बोला...
मनातलं बोला...
जनात बोला...
समजुन बोला...
उमजुन बोला...
आता फ़क्त तुम्ही बोला...४

बोला...
बोलात रहा...
आणि बोलतच रहा...!

(चाल: रस्त्याकडेवरील औषध विक्रेते किंवा
क्रान्तीवीर मधील नाना किंवा
रिमिक्स ‘पैचान कौन’ ची सुरवात)

चाहुल: the passport

घरात आज सर्वजण गदबडीत होती. घरामध्ये असेच असते, कोणी गावावरुन आले तरी गडबड आणि कोणी गावी निघाले तरी धावपळ...
तशी नीता फ़ार लांब जाणार नव्हती. फ़क्त एक महिन्यासाठी यु.स.ला जाणार होती. तरी तिने गोधंळ करु नये म्हणुन बाबानी विचारुन घेतले, बाई गं, पासपोर्ट व्यवस्तित ठेवला आहे का? हिने पर्समध्ये पुन्हा एकदा बघितले दोन पासपोर्ट दिसत होते. ‘बाबांचा नविन करकरीत दिसतोय’ हि हळुच पुटपुटली...
नीता घरातील मोठी मुलगी. थोडी टॉमबॉय प्रकारातली. कुलकर्णीना दोन्ही मुली, पण नीतावर फ़ारच जीव लहाणपणापासुन हिला मुलासारखी वागणुक मिळालेली. काही वेळेस धाकटी चिडून म्हणायची एकतर मी सावत्र असेल किवां अनाथालयातुन आणलेली असेल, बाबा नेहमी तुझे लाड करतात. तिला हे कळायचे नाही बाबानीं आणलेल्या कोणत्याही वस्तु मध्ये तिची चांगलीच असायची.
लहाणपणापासुन खेळणे,अभ्यास,कराटे क्लास,डान्स क्लास सर्वबाबतीत निपुन. शाळेत पहिला नंबर कधी सुटला नाही आणि पुढे कॉलेजमध्ये सुध्दा... कॉलेज मध्ये पाच सहाजणाम्चा ग्रुप जमला होता तीन मुले तीन मुली आणि लीडर ही. नीतामध्ये नेतृत्व गुण पहिल्यापासुन असल्यामुळे कॉलेजच्या इतिहासातली पहिली मुलगी सी.आर. म्हणुन निवडुन आली. थोडी ताईगीरी हि होती. पण सर्वामंध्ये मिळुन मिसळुन.
शेवटच्या वर्षाला विकी नावाचा चिकना त्याच्यां कॉलेजमध्ये दाखल झाला. थोडा जास्त हुशार, थोडा जास्त स्मार्ट आणि थोडा जास्त देखना...!थोडक्यात नीतापेक्षा त्याची भाईगीरी वाढणार होती. नीताने स्व:ता त्याची ओळख करुन घेतली. पुढे ग्रुपमध्ये इन्ट्रो करुन दिला. अभ्यासाच्या नावाने शेवटच्या सेमला मुली ग्रुप सोडुन गेल्या, तरी हि सर्वांना पुरुन उरणारी होती.
देखना स्मार्ट असुनसुध्दा विकी मुलीं मध्ये रमणारा नव्हता. या विषयी त्याला छेडले असता तो म्हणाला,‘ मला ही धाकटी बहीण आहे! मी जसा वागेल तशी तिची वागणुक राहिल. त्यामुळे मुलीपासुन दोन हात दुर. घरचा व्यवसाय आहे तो साभांळुनच शिक्षण चालु आहे. पुढे तोच व्यवसाय वाढवयाचा...
आता कॉलेजमध्यल्या मुलांकडे मोबईल हि नीत्याची गोष्ट झाली होती. जोक्स, फ़्लर्ट, सणानिमित्य शुभेच्छा ह्याचे एसेमेस सर्वा मध्ये व्हायचे. नीताथर क्लासरुम मध्ये बसल्याबसल्या सर्वानां एसेमेस करायची, त्यातुन सर मॅडम पण सुटले नव्हते. एखादा एसेमेस आला तर मुलां बरोबर सर पण गालातल्या गालात हसायचे. हिला ह्या गोष्टीची परवानगी होती. कारण अभ्यासात व्यवस्थीत असतील, तर मुले काय करतात याचे सरांना काय?
सेम संपुन गेली होती. आता काय? रिसल्टची प्रतीक्षा. सुट्टीमध्ये दर वर्षी कुठेतरी कॅम्प असायचा. ह्या वेळेस ग्रुपने शहरातच कॅम्प करायचा ठरवला. कॉलेजमध्ये राहयचे आणि वाहतुकी विषयी जनजाग्रूती करायची. सहा दिवसांनी घरी जायचे, पधंरा दिवसां कॅम्प! सर्वजणे कामाला लागली. कोणी घोषवाक्य तयार करत होते, तर कोणीतरी वाहतुक शाखेची परवानगी काढुनआणली पथनाट्याची तयारी करत होते.शेवटच्या रविवारी पथनाट्य ठरले.

रविवारी सुट्टी असुनसुध्दा मुले सध्यांकाळी मॉल मध्ये जमली. खरेदी नतंर स्वदेश बघुन परत रात्री कॅम्प. मॉलमध्ये दगांमस्ती चालली होती. नीताने तिथल्या तिथे विकीला एक छानसा एसेमेस पाठवला. विकीचा मुलीबाबतचे विचार वेगळे असल्याने, चिडुन त्याने रिप्लाय दिला आणि निघुन गेला. स्लायडिगं स्टेपवरुन जाताना नीता वाचत होती...

"तु स्व:ताला जास्त हुशार समजते.
मला मेसेज करु नको,
काही होणार नाही.
मला बोर करु नको,
I HATE THOSE GIRL WHO BOYS MEANS...!


क्षणभर नीताला काही कळलेच नाही. खाली विकी दरवाजातुन जाताना दिसला. मेसेज वाचुन नीताला भोवळच आली. स्टेप्सवरुन पलिकडे जाण्याच्या क्षणार्धात ती घरघळंत खाली पडली. खाली जमिनीवर आल्यावर मुलांनी लगेचच तिला हॉस्पिटलमध्ये नेले. डोक्याला मार लागल्यामुळे तिन-चार दिवस बेशुध्द अवस्थेत होती. हॉस्पितलमध्ये सर्वजवळचे नातेवाईक, मित्र, शिक्षक सर्वजण विचारपुस करुन गेले. बाबा तर चारही दिवस नीताजवळ बसुन होते. आईच सर्व बघत होती. रात्री एकच्या सुमारास नीताच्या डोळ्यातुन अश्रु आलेले बाबानी बघितले ती शुध्दीत आली होती.
स्व:ता बाबानी सर्वात महागडा मोबाईल तिला वाददिवसाला प्रेझेन्ट दिला होता. तिच्या हातातला मोबाईल दुर करत तिच्याजवळ गेले, म्हटले,’कशी आहे तब्येत?’ डॉक्टर येवुन सर्व तपासणी करुन गेले. तिला झोपुन दिले.
दुसऱ्या दिवशी रिपोर्ट आले असता कळले कि कोणत्यातरी मानसीक धक्क्यामुळे तिची वाचा बसली होती, ती बोलु शकणार नव्हती. बाबानां रडूच आले. सदोदित बडबड करणारी, हसणारी, ओरडणारी नीता गप्प झाली, हि कल्पनाच सहन होणारी नव्हती. पायाला फ़्रॅकचर असल्यामुळे व्हीलचेअर बसुन घरी आली. शेवटच्या सेमचा निकाल लागला होता आणि ह्याही वेळी ती पहिली आली होती. स्व:त प्रिन्सीपल घरी आले. सर्व मित्र आणि तिचा ग्रुप आला होता. पण विकी काही आला नाही. ती कोणाकडे चौकशी करु शकत नव्हती.
एक सारखा मोबाईल मडुन तो मेसेज वाचुन रडत होती. स्व:ताला दुषने देत होती कि आपण त्याप्रकारातल्या मुलीमध्ये मोडतो ज्या मुलाच्यां मागे फ़िरतात, पैसा देखण्यावर भाळतात. मुला मध्ये जास्तीत जास्त वेळ असतात. सर्वांना समान समजुन लहानपणापासुन टॉमबॉयची प्रतिमा तिला आज बोचत होती.
सरते शेवटी बाबानी कर्ज उभारुन यु.स.ला जावून उपचार करण्याचा निर्णय घेतला. आज नीता आणि बाबा जाणार होते. गाडी मध्ये रेडिओवर गाणे लागले...

पल पल मेरी याद आयेगी,
भुल ना जाना मुझको,
इस पल को तुम याद रखो!१

साथ चले थे पाने को मजिंल के वास्ते,
क्यों? हो गये युं हमारे जुदा रास्ते,
पा ना सके मजिंल को,
फ़िरभी साथ चले थे, तुम याद रखो!२
इस पल को तुम याद रखो!

ख्वाब जो देखे तुमने,
वोही तो देखे थे हमने,
जो तुट गये उनको भुल जाओ,
पर ख्वाब देखना,तुम याध रखो!३
इस पल को तुम याद रखो!

वो जागी थी राते,वो मुलाकाते,
वो प्यारी बाते,
वो कसमे, वो वादे,
जो थोड दिये सारे,
पर उस बातो को,तुम याद रखो!!!
इस पल को तुम याद रखो!

विमानतळावर सर्वजण आले होते. सर्वांशी हस्तोदलन करुन, आल्यावर ’बडबडीचे’ आश्वासन नीताने सर्वांना दिले. तिची नजर एक सारखी विकीला शोधत होती. बाबांनी पुन्हा पासपोर्टची आठवण केली. आता तर ती चिडली, दोन्ही पासपोर्ट तिने हातात दाखविले. सर्वांना बाय करुन व्हीलचेअर वरुन जाऊ लागली. जाता जाता विकीला एसेमेस करावा म्हणुन तिने मोबाईल हातात घेतला.एका वळनावरुन जाताना नीताला काचेमागे टाटा करताना बाबा दिसले. तिला कोणाचीतरी "चाहुल" लागली,मग व्हीलचेअर कोण ढकलते आहे म्हणुन बघितले तरमागे विकी होता. पर्समध्ये कोराकरकरीत पासपोर्टविकीचा होता.
आता तिला कळाले बाबा सारखे पासपोर्ट बघ का म्हणत होते. विकी आणि बाबाचे बोलणे झाले होते. पुन्हा एकदा नीताच्या डोळ्यात अश्रु आले. ...आणि मोबाईलवर विकीचा मेसेज आला होता,
:-> :-> :-> :-> :-> :-> :-> :-> :->

तुझ्या ओठी माझे हास्य असावे
माझया डोळ्यात तुझे अश्रु असावे...!

सुखा मध्ये एकरुप व्हावे,
दु:खा मध्ये एकजीव व्हावे.!1

जीवनात विसाव्याचे
दोन क्षण असावे,
ते हि तुझ्या सोबतीत असावे..!२

डोळ्याचीं भाषा डोळ्यानां समजते,
तुझे स्वप्न मला हि दिसते,
ते साकारण्यात यश यावे...!३

तुझ्या इच्छा, तुझ्या आकांक्षा
प्रयन्तासाठी दहा ही दिशा,
एका दिशेत मी हि असावे....!4

तुझ्या ओठी
माझे हास्य असावे
माझ्या डोळ्यात
तुझे अश्रु असावे...!

लफ़डं

देवळातल्या देवाला दगडाचं तुकडं म्हणतील,
म्या प्रेम केलं तर लोक लफ़डं म्हणतील॥

अभी-ऍशने केलं तर कौतुक करतील,
अमीरने केलं तर परवानगी देतील,
सचिन ने केले तर छान म्हणतील,
पण म्या केलं तर व्यभिचार म्हणतील...१

अण्णानि केल तर ’समाजकारण’ म्हणतील,
आबांनी केल तर ‘राजकारण’ म्हणतील,
दादा-भाईनी केला तर ‘कारभार’ म्हणतील,
बाबानी केल तर ‘गांधीगीरी’ म्हणतील,
पण म्या काय करायचं म्हटल तर ‘ह्या’ करतील...२

दिल्लीवरुन आलं तर ’हाय-कमांड’ म्हणतील,
मुंबईवरुन आला तर ’आदेश’ म्हणतील,
नागपुरवरुन आला तर ’दक्ष’ होतील,
अव पुर्वेवरुन आला तर ’लाल सलाम’ करतील,
पण म्या काय म्ह्टंल तर ‘गप्प-बस’ म्हणतील॥३

कॉलेज कटट

ह्यो दादा त्या ताईचा
ती ताई ह्या दादा ची
दोघांची गट्टी
कॉलेजच्या कटट्यावरती॥१॥

ह्यांच सी.आर.शी जमतं
हिची ओळख मास्तरशी
त्यामुळे दोघ फ़िरतात
कॉलेजच्या बागे भोवती
ह्यो दादा...॥२॥

हुशार मुलांची ह्यांची दोस्ती
ते मरतात अभ्यास करुनी
ह्यांची मात्र दिवाळी
ह्यो दादा...॥३॥

तरी मला बर वाटतं,
ह्यो दादा त्या ताईचा
ती ताई ह्या दादा ची
...आमची मात्र कोणाला फ़िकर नाही ॥४॥

जुलूस: THE APPOINTMENT

आज चौकातील सिग्नलवर गर्दी जास्तच होती। सी.ओ.ई.पी. गेटपर्यत वाहनाच्यां रागां आल्या होत्या. राहुलची नजर गेटवर गेली, हलकीशी स्मितरेषा चेहऱ्यावर झळकली. कारण, पहिल्यांदा आणि शेवटी तिला पाहताना, तिचा चेहरा असाच हास्यात बुडालेला होता. त्याला समजले नव्हते कि चेहरा हा कशामुळे हसरा आहे, गालावर पडलेल्या खळीमुळे का डोळ्यातल्या निरागस भावामुळे. काही वेळा तिचा विषय निघाला कि सागांयचा ती तोडांने कमी डोळ्याने जास्त बोलते. तिच्र नाव होते प्रिया... इजींनियरीग संपल्यानतंर कॉंलेजतर्फ़े एक सेमीनार ठेवला होता. काही निवडक मुल-मुली वेगवेगळ्या कॉलेजमधुन आली होती. पहिल्या दिवशी बाहेरच एक मुलींचा घोळका दिसला होता. तेव्हा पहिली नजरानजर झाली होती. पुढे ५० मुलाम्चे १०-१० चे ग्रुप झाले होते. तेव्हा दोघे एका ग्रुप मध्ये नव्हते. त्यामुळ्ये त्यांची जास्त ओळख नव्हती. ८ते६ वेळ असल्यामुळे, खुपच वेळ एकत्र जाऊ लागला. ग्रुप मध्ये ओळखी वाढल्याने टिगंल-टवाळी करायचे, पण अभ्यासामध्ये सिरीयस होती. राहुलची प्रत्येक विषयावर सदोदित बडबड चालु असायची. लोकसभा निवडणुका असु दे, नाहीतर एखादा चित्रपट कोणत्या गाण्यामुळे चालेल आणि कोणत्या सीनमुळे पडेल. तेव्हा रेडिओ २४ तास नव्हता, त्यामुळे ह्याला टोपण नाव पडले होते ’आर.जे.’( रेदिओ जॉकी) परंतु त्याचे नाव राहुल जोशीच होते.=आर.जे प्रिया चागंले मार्क घेऊन आलेली, टॉपर वगैरे होती. दोघी-तिघी मैत्रिणीबरोबर असायची. कोणाबरोबर बोलणे नाही, काही नाही यायची आणि जायची. क्लास मध्ये कोणी विचारले तरच उत्तर देणे, त्यांच्या ग्रुपमध्ये ’बोरच’ होती. एका सकाळी श्री. दगडुशेटच्या मंदिरात राहुल गेला असता, पाठमोरी ती दिसली म्हणजे गुलाबी पंजाबी ड्रेस मधील मुलगी! प्रियाचा टापटिप पणा फ़ारच होता. आठवड्याचे सातही ड्रेस वेगवगळे असायचे. सण असेल तर अजुन वेगळा. मेक-अप असा कधी नाही, निसर्गात:च सुदंर गौर गौर कातींची असल्यामुळे ब्युटी पार्लरचा खर्च वाचला होता. तो पुढे गेला देवाला नमस्कार केला. तर डाव्या बाजुला प्रियाच होती.

लागला तर स्व:ताहुन तिने ओळख दिली आणि आश्चर्याने विचारले," इकडे कसा काय?"त्यावर तो उत्तरला,"आज अगांरकी आहे आणि पुण्यात आलो कि मी नेहमीच येतो. कॉफ़ी घेणार का? समोर साबुदाणा वडे चागंले मिळतात. ती म्हणाली," माझा निरकांर आहे!"

आता थोडीफ़ार सर्वाचीं एकमेकानां ओळख झाली होती.
५० जणांचाच एक ग्रुप झाला होता. नेमकी यावेळी, सरांनी १०-१० जणाचे ग्रुप वेगवेगळे केले. आता राहुल आणि प्रिया एकाच ग्रुपमधे आले. आता मात्र हा अबोल झाला. दहा दिवसानतंर रिपोर्ट द्यायचा होता, नतंर सर्व वेगवेगळे होणार होते. आता प्रत्येकजण पुढे काय करणार? याची चर्चा झडली. राहुलची प्लेसमेन्ट झाली होती. प्रिया एम.बी,ए करणार होती. तिचे ऍडमिशन पण झाले होते. राहुलने विचारले,"मग हा सेमीनार का गेला?"
"दोन महिने मोकळा वेळ होता. तेवढीच ज्ञानात भर."
"पर्सनल विचारतो?" "विचार !"
"तु आठवड्याला प्रत्येक दिवशीचा रगं ठरवुन ड्रेस निवडते?"
ती ओशाळली, पण सावरली. तिला वाटले एवढे निरीक्षण मैत्रीण पण करत नाहीत. ह्याने कसे ओळखले.
ती म्हटली,"हो !"
तेव्हा पासुन ह्याच्या स्कार्फ़चा रगं पण ’गुलाबी’.
एका कर्कश होर्नने हा भानावर आला. गेटवरील नजर हळुच मानेभोवती गुलाबी स्कार्फ़वर गेली. योगायोगने आज मगंळवार होता.मनात विचार आला
’४ वर्षानी ते सुहास्य पुन्हा दिसेल?’
सकाळी घरातुन निघतना नेहमी प्रमाणे, आईच्या पायापडुनच निघाला होता. मुड काय असा तसा होता.आईला म्हटला," आज अपोइन्टमेट आहे." थोडक्यात
आज रात्री उशीर होईल. पण मन बैचेन होते म्हणुन ४लाच ऑफ़िसमधुन निघाला. वाहनांची गर्दी जास्त होती, सिग्नल मिळाल्यानतंर, डाव्याबाजुने निघाला.




बसस्टॉपवर त्याला एक ओळखीची व्यक्ती दिसली. त्याने गाडीचा वेग कमी केला आणि प्रियाच ती...
नेहमी प्रमाणे ओढणी ऎवजी पदर व्यवस्थीत करुन त्याच्याकडे तीने बघीतले. ह्याने स्कार्फ़ चेहऱ्यावरुन काढला एक स्मित हास्य दिले...
पण...

पण मागील कर्कश हॉर्न देणाऱ्या गाडीने एक जोरदार धडक दिली. हा रस्त्याच्या कडेला पडला. नेहमीप्रमाणे लोकांची गर्दी झाली, कोणी पुढे येईना. एक मारुतीवाला पुढे आला, एव्हाना प्रियाही आली, म्हणाली," मी यांना ओळखते, त्यांना आपण गाडीमधुन हॉम्स्पीटलमध्ये नेऊ."
मारुतीचा मालक,"हो, गाडी वळवुन सचेंतीला नेऊ, ध्ररा ह्यानां ’
प्रियाने स्कार्फ़ने डोक्यावरील जख्म बांधुन डोके मांडीवर घेतले. स्कार्फ़ व साडी दोन्ही रक्ताळले. दोन्ही गुलाबीच होथे, आज मगंळवार होता...
आज कधी नव्हे, ते राहुल काही बोलु इच्छित होता. सेमीनारमध्ये न विचारलेले...,
सर्वानां माहित होते हा कविता करतो. गेट-टुगेदरमध्ये वाचनही केले होते. शेवटच्या दिवशी प्रिया गेटवरुन जाताना त्याचे काळीज चिरर.. झाले होते. पुन्हा भेट होईल का नाही. त्याने काही विचारले नव्हते. कारण ती पुढील ४ वर्ष तरी लग्न करणार नव्ह्ती.
...आणि याचे अजुन लग्न झाले नव्हते. तिने तेव्हा पण काही सागींतले नाही, पण राहुलने स्पष्ट केले होते, जर ती नाही म्हणाली तर हा २ वर्षतरी मुलगी बघणार नाही. तो तिच्यावरील प्रेमाला एकतर्फ़ी जागणार होता.

थोडीशी शुद्ध आली तेव्हा त्याने तिच्याकडे कटाक्ष टाकला, आर्जवाने म्हणाला,

आता तरी माझ्यावर प्रेम करशील ना...
अतं समय आला जवळ,
आता तरी दोन अश्रु ढाळशील ना...

समजुन-उमजुन सर्व झाले,
आता माझे गात्रही थकले,
आता तरी क्षमा करशील ना...!१
सहवासात नाही, रुसव्यात क्षण गेले,
सगंतीत असुन, पण नेहमीच दुर राहिले,
आता अतिमं विसाव्य्राला,
थोडा वेळ सोबत देशिलना...!१
एकत्र चालताना,
खाचखळग्यातुन जाताना,
ठेचाळताना पडताना,
सावरायलाही वेळ नव्हता,नाही बोलायला,
आता तरी शेवटी माझ्याकडे बघायला
सवड तुला मिळेलना...!३
सर्वच संपले,
जीवनही आटले,
प्रेमाचे भरते,
कधीच नाही आले,
तरी माझी आठवण येईल ना...!४
आता तरी माझ्यावर प्रेम करशील ना...

नेहमी प्रमाणे ती अबोलच होती. तिच्याजवळ उत्तर असुन पण ती देऊ शकत नव्हती.
शेवटी नियतीच तिच्या मदतीला आली,
सचेंतीकडे वळताना एक मोठा खड्डा आला,
गाडी जोरात हेळकाडंली,
पदरात लपवुन टेवलेले ’मगंळासुत्र’
राहुलच्या चेहऱ्यावर आले.

आणि एक जुलूस विसावला... :-(

मैत्री...!

मैत्री,सुखामध्ये सोबती,
दु:खामध्ये वाटेकरी।१मैत्री,

आसवांना वाट करुन देणारी,
हास्यामध्ये सामील
होणारी।२मैत्री,

चालताना एकत्र असलेली,
खाचखळगे असताना सावरणारी.३ मैत्री,

दोघांना समजुन घेणारी,
कोणी नसताना साथ देणारी।४मैत्री,

दोघंही नसु तेव्हा,
चिरंतर राहणारी.५मैत्री,

अस्तित्वाचे भान ठेवणारी,
सकंटसमयी धावून येणारी.६मैत्री,

निशब्द राहुन,सर्व काही सागंणारी।
अन,शब्दातही न,सागंता येणारी.७मैत्री,

फ़क्त तुझी,अन माझी..."मैत्री"

खड्ड्यात पुणे...!

खड्ड्यात पुणे,
पुण्यात खड्डे.
खड्ड्याचे साम्राज्य, चोहीकडे...!1

रस्त्यात खड्डे,
खड्ड्यात रस्ते.
शोधायचे तरी, कोणीकडे...!2

ठेकेदारांपुढे हात टेकले,
कारण सर्व एकमेकाना मिळालेले.
तोडांवर लावण्याआधी,
ह्यानी डाबंर अगोदर खाल्ले!3

या सर्वांवर एकच उपाय,
तुर्त बैलगाडीला नाही पर्याय...!४

तुझ्या ओठी माझे हास्य असावे,माझ्या डोळ्यात तुझे अश्रु असावेत...
सुखामध्ये एकरुप व्हावे,दु:खामध्ये एकजीव असावे...
जीवनात विसाव्याचे दोन क्षण असावे,ते हि तुझ्या सोबतीत असवे...
डोळ्यांची भाषा डोळ्यानां समझते,तुझे स्वप्न मला ही दिसतेते साकारण्यात यश यावे...
तुझ्या इच्छा तुझ्या आकांशाप्रयत्नासाठी दहाही दिशा,एका दिशेत मी ही असावे...